Λάππας, Τάκης

(Λιβαδειά 1904 – 1995). Συγγραφέας και λογοτέχνης. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά νωρίς αφιερώθηκε στην ιστορική έρευνα, στη λογοτεχνία και στο θέατρο. Έγραψε διάφορες ιστορικές μελέτες (αναφερόμενες κυρίως στη Ρούμελη), μυθιστορηματικές βιογραφίες, ταξιδιωτικά κείμενα κ.ά. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά (Βραδυνή, Εκδρομικά κ.ά.), με πάνω από 800 δημοσιεύσεις. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, αντιπρόεδρος της Ιστορικής Εθνολογικής Εταιρείας και μέλος πολλών άλλων σωματείων και οργανώσεων. Έγραψε περίπου 90 βιβλία· ενδεικτικά αναφέρονται τα ιστορικά Τα στερνά του Ρουμελιώτη σταυραετού (1931), Ρουμελιώτες στην Επανάσταση (1944, 3 τόμοι), Η σφαγή του Διστόμου (1945), Θανάσης Διάκος (1949), Οδυσσέας Ανδρούτσος (1961) κ.ά.· τα αφηγήματα Στα ψηλώματα του Παρνασσού (1937), Βοιωτικά μοναστήρια (1950), Παιδιά του ‘21 (1950), Μικροί ήρωες του ‘21 (1957), Αθάνατο εικοσιένα (1958), Ο αετός του Σουλίου – Μάρκος Μπότσαρης (1959), Γυναίκες στο ‘21 (1961), Ο Κατσαντώνης (1962), Καραϊσκάκης (1963), Ξεχασμένοι ήρωες (1963), Οδυσσεύς Ανδρούτσος (1964), Κανάρης (1965), Φιλική Εταιρεία (1966), Ήρωες και Ηρωίδες (1967), Μιαούλης (1967), Κολοκοτρώνης (1968), Δοξασμένη Έξοδος (1968), Πατροκοσμάς (1969) κ.ά.· τα θεατρικά Το Χάνι της Γραβιάς – Ο Θάνατος του Καραϊσκάκη (1961), Θεατρικές εικόνες από το ‘21 (1968) κ.ά. Έλαβε επίσης πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων δύο φορές το α’ βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1946, 1981), το α’ βραβείο του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών (1944), βραβεία της Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1957), της Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου (1960), το βραβείο Πηνελόπης Δέλτα (1990) κ.ά.